Als eindpunt van een rij woningen positioneert zich een sculpturaal volume dat zich van onder het gareel van de Vlaamse typologie bevrijdt. Het dwangmatige raster waarachter de buren zich verschuilen, wordt in deze hoekwoning opgebroken tot een ongebonden ruimtebenutting, omhuld door een vrij patroon van raamopeningen. In het niveauverschil met de naastgelegen woning zit half ondergronds een bureau ingewerkt. Daarover plooit zich een leefruimte die door zijn partiële bel-étage een scala van vergezichten en interne relaties opzoekt. Met een licht geplooide dakvorm, waaronder de private ruimtes logeren, en een ingevoegde toegang op de hoek, schikt deze woning zich binnen de grenzen van wat stedenbouwkundig toelaatbaar was, maar kleurt het buiten de lijnen van de architecturale typologie. Door de afwerking in geprofileerde staalplaat krijgt het volume een zekere autonomie, als een blokje basalt dat ter plaatse gestold is, onder invloed van de kwaliteiten van zijn context.

FOTOGRAFIE: Chris Eeraerts