Door een subtiel spel van vlakken in de voorgevel voegt deze woning zich net niet in het gabariet van de straat. Het bespeelt de scheidingslijn tussen het zich formeel aanpassen en het uit de toon springen. Binnenin dit volume situeert zich een haast gecomprimeerde stedelijke ruimte, inclusief binnenramen, grote open ruimtes en verre onverwachte doorzichten. Een ‘canyon’ van daglicht scheidt de private functies van de leefruimtes en vervalt in een ruim uitgesneden trapopening die de relatie legt met het gelijkvloers. Zo smelten enkele traditioneel opgedeelde kamers in deze woning samen tot één organische ruimte, afgewerkt met ruwe brute materialen, zoals plafonds in zichtbeton en bakstenen binnenmuren. Door een niveauverschil daalt het gelijkvloers af van het trottoir naar de achterzijde waar het aansluit op een langwerpige tuin. Via secuur uitgesneden openingen en een dakterras in het verlengde van de leefruimte wordt het buiten binnengebracht in deze stadswoning.

FOTOGRAFIE: Thomas De Bruyne